Melancholia

Είχα μια ιδέα για το τί θα δω, δε μπορώ να πω. Αποφάσισα λοιπόν να τη βάλω κατα της τρεις το πρωί μετα απο 2 επεισόδια Family Guy ,απτο ζεστό στο κρύο δηλαδή!

Δε θα μακρηγορήσω. η ταινία αξίζει για τα πρώτα 10 λεπτά (εκπληκτική φωτογραφία , και πολύ ρεαλιστική σύγκρουση με τον Melancholia) για τα 3-4 γυμνά της Kirsten Dunst και για τη τελευταία μισή ώρα. Όλο το υπόλοιπο είναι κουραστικό ανούσιο και χωρίς κανένα νόημα. οπότε και απτη μέση να τη δείς τα ίδια θα πάρεις στο τέλος!
Με δύο λόγια αξίζει να δείς τη ταινία γιατί έχει ένα όμορφο κόνσεπτ που άλλο δεν έχουμε δει παρόμοιο. Το τελευταίο μισάωρο είναι απλά καταπληκτικό αλλα η πρώτη μία ώρα κουράζει λίγο!
Άν πάλι είσαι γυναίκα μπορεί να τρελαθείς με το πρώτο κομμάτι του γάμου και το δεύτερο να σε αφήσει παγερά αδιάφορη !
Όπως και νάχει. Η ταινία είναι καλή αξίζει να αφιερώσεις χρόνο να τη δείς αλλά με πολύ καλό και δυνατό ήχο!

Βαθμός: 7

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ



Spoiler Alert.....
1. O Melancholia

Η ταινία ξεκινάει ως εξής. O Melancholia πέφτει στη Γη συνοδεία μερικών πανέμορφων σκηνοθετικών πλάνων των ηθοποιών και των τοπίων. Αρκετά όμορφα δηλαδή για να σε βάλει στο κλήμα και μετά να σου ρίξει στη μάπα μία ώρα αποβλακομάρα με ένα αποτυχημένο γάμο που δε κολλάει πουθενά με το όλο κόνσεπτ.

 2. Ο γάμος
Μια αναποφάσιστη νύφη με ένα τόνο ψυχολογικά ,ένας φλώρος γαμπρός που βιάζεται να πηδήξει μάλλον για πρώτη φορά, ένας τσιγκούνης κουμπάρος που όλο κάτι λέει για κάτι τρύπες του γκόλφ ,ο σουρομένος πατέρας της νύφης και η παλαβιάρα μάνα της. Όλα αυτά απαρτίζουν το πρώτο μέρος της ταινίας. Πραγματικά εάν το παραλήψεις και πάς κατευθείαν στο δεύτερο δε θα έχεις χάσει τίποτα απτη ταινία. Το μέρος του γάμου είναι ανούσιο βαρετό με χαζούς διαλόγους ηλίθιο κλείσιμο και κουραστικούς χαρακτήρες.

3.Η Αδελφή της νύφης

Εδώ αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον η ταινία για πρώτη φορά και όχι τόσο για τις ερμηνείες της Charlotte Gainsbourg ή του (24) Kiefer Sutherland αλλα πιό πολύ για τα γυμνά της Kirsten! Ναι ναι. Ακριβώς. Αυτο το υπέροχο ζευγάρι βυζιά σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις μέχρι τους τίτλους τέλους. Εκτός αυτού αρχίζει να ασχολείται περισσότερο με το πλανήτη Melancholia και έχει μερικές επικές σκηνές όπως τα βράδια με δύο φεγγάρια η την ανατολή του Melancholia μέσα απο τη θάλασσα!

4.Η σύγκρουση
Δε θυμάμαι να έχω κολλήσει έτσι άσχημα για αρκετό καιρό όσο με το τελευταίο μισάωρο της ταινίας! Σα να σε επιβραβεύει ο σκηνοθέτης που έκατσες να φάς όλη τη πατάτα τη πρώτη μία και κάτι ώρα!
Η αναμονή της σύγκρουσης είναι καταπληκτικά σχεδιασμένη και η αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς και του αναπόφευκτου σε κατακλύζουν και ανεβάζουν την ένταση στα ύψη! Πραγματικά σε κάνει να είσαι μέρος της ταινίας και να σου τρέμουν τα πόδια τα τελευταία 30 δευτερόλεπτα ιδικά εάν έχεις το κατάλληλο ήχο! Απλά κλασικό! Κανείς δε μπορεί να δεί τη τελευταία σκηνή μόνο μία φορά!

Party Time...

H ώρα περασμένη. Σχεδόν δύο. Δεν υπήρχε όρεξη για έξοδο οπότε μπίρα κουτάκι ανα χείρας και αποβλάκωμα μπροστά στο pc.
Τί πράγμα και αυτό! Ο ορισμός της καταστροφής... Να κάθεσαι μπροστά στην οθόνη και ξεκοκαλίζεις τις φωτός και τα στάτους των Φέισμπουκιανών σου φίλων ή να βλέπεις ηλίθια βίντεο στο youtube. Αλλά και τί άλλο να κάνεις? Να διαβάσεις κανένα βιβλίο να ξεστραβωθείς? Δέ γίνεται αυτό. Είναι ενάντια στους κανόνες τις σύγχρονης κοινωνίας. Το βιβλίο είναι μπανάλ όπως και να το κάνεις μπροστά στο facebook. Τί σε νοιάζει τι κάνει ο Ρασκόλνικοφ στο Έγκλημα και Τιμωρία αφού μπορείς να ξέρεις τι κάνει ο πρώην στις διακοπές. Όπως και να το κάνεις έιναι ζόρικη η επιλογή ανάμεσα στα δύο αυτά!

Δεν είναι αυτό το θέμα όμως.
Το τηλέφωνο χτύπησε και στην απέναντι γραμμή κάποιος φίλος φώναξε "Τι θα γίνει θα πάμε τελικά στο πάρτι" ? Μονολεκτικά και χωρίς σκέψη απάντησα "Όχι".
Εκεί έφαγα τη φλασιά λοιπόν.
Τι είναι πλέον τα πάρτι? Για ποιο λόγο γίνονται? Πού χρησιμεύουν? Τι εξυπηρετούν? Tι ειναι ο κάβουρας και τι είναι το ζουμί του? Η κότα έκανε τ'αυγό ? και πάει λεγοντας!
Ένα ένα λοιπόν και ξεκινάμε.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός ακόμα όταν λέγαμε πάρτι εννοούσαμε αυτό των γενεθλίων. Ξέρεις αυτό που σου έφερναν κάλεσμα στο σχολείο με καλλιγραφικά γραμματάκια εάν ήταν κοριτσάκι και με αρχαία αιγυπτιακά ιερογλυφικά εάν ήταν  αγοράκι. Εκεί είχε θυμάμαι τυροπιτάκια πίτσες και άλλες σαβουρολιχουδιές, Coca Colla ,Sprite, λεμονάδα ,πορτοκαλάδα και τίποτα χυμούς. Μερικές φορές τα ανακατεύαμε κιόλας και κάναμε αλχημίες όπως πχ πορτοκαλάδα με κόλα βουτιγμένη σε τυροπιτάκι γεμισμένο με πίτσα και πάει λέγοντας!
Ακούγαμε τα pop hits της εποχής και χορεύαμε στο σαλόνι! Μόλις περνούσε λίγο η ώρα και η νύχτα έπεφτε βαριά ,ερχόταν η ώρα που όλοι περίμεναν. Η ώρα για να ανακαλύψεις το άλλο φύλο. Η ώρα της μπουκάλας του πρώτο σου φιλιού του χουφτώματος της χιλόπιτας και γενικά η ώρα εκείνη που σκεφτόσουν με το κάτω κεφάλι περισσότερο.
Φυσικά και τότε υπήρχαν οι απροσέγγιστες γκόμενες που είχαν καψούρα κάποιον 175 χρόνια μεγαλύτερο και θεωρούσαν όλους τους συνομήλικους ανώριμους και μικρούς ,φυσικά υπήρχαν τα καμάκια που όλες οι κοπέλες κοκκίνιζαν όταν ερχόταν η ώρα να τους φιλήσουν και σχεδόν λιποθυμούσαν , υπήρχαν οι ευκολες οι δύσκολες οι μάγκες και οι φλώροι πάνω κάτω όπως είναι και στην ηλικία μας τώρα απλά δεν υπήρχε το σέξ σαν ιδέα και ήμασταν αρκετά πιό απονήρευτοι και πιο αληθινοί! Έτσι θυμάμαι τα πρώτα μου παρτι.

Όταν ακούω πάρτι πλέον ,στο μυαλό μου έρχονται εικόνες όπως ποτό ,μουσική ,γυναίκες ,χορός ,φώτα ,φασαρία και τα λοιπά. Τουλάχιστον έτσι τα έχω μάθει εγώ. Είναι όμως έτσι πλέον?
Σχεδόν είναι.
Ποτό υπάρχει. Μερικές φορές νοθευμένο άλλες φορές σε τιμές απλησίαστες για τον μέσο πολίτη.
Μουσική υπάρχει. Επειδή και το μπλόγκ είναι μουσικό θα δώσω βάση εδώ. Η μουσική που παίζει στα πάρτι σήμερα (και μιλάω για τα γενικού περιεχομένου πάρτι όχι για συγκεκριμένα όπως Ρέιβ Ρόκ έν Ρόλ και πάει λέγοντας ανάλογα το είδος) είναι τουλάχιστον τραγελαφική. Μπορεί να ακούς σκυλάδικα και απο πάνω σου να υπάρχει discoball η στη χειρότερη να ακούς James Brawn και στα καπάκια να έρχεται αλλαγή ο Αετός του Νότη. Φυσικά αυτό γίνεται επειδή ο όρος DJ έχει χάσει πάσα ουσία σαν όρος και απλά όλοι κάνουν το Disc Jockey (για όσους DJ δε ξέρουν τι σημαίνουν αυτά τα δύο γράμματα που υποστηρίζουν ότι είναι, είναι πολλοί πιστέψτε με).

Ο DJ λοιπόν είναι αυτός που αναπαράγει ηχογραφημένη μουσική για ένα κοινό. Όκ εύκολο ακούγεται. Χρειάζεσαι μία βαλίτσα με CDs δύο γνωριμίες ένα φανταχτερό μπλουζάκι και είσαι έτοιμος. Χρειάζεται όμως και κάτι ακόμα. Μουσικές γνώσεις αγαπητέ πανίβλακα wannabe Paul Oakenfold που δε σταματούν μόνο στα τοπ 10 του MAD TV αλλά πάνε και λίγο παραπέρα. Τέλος πάντων πρέπει να ανοίξω ολόκληρο κεφάλαιο για αυτό το θέμα οπότε το αφήνω στην άκρη.

Το θέμα είναι πως τα πάρτι και ειδικότερα αυτά τα αποκαλούμενα πάρτι νεολαίας έχουν ξεφύγει της ουσίας. Υποστηρίζω τα λεγόμενα μου. Δε μπορεί λοιπόν αγαπητέ διοργανωτή σε ένα πάρτι και πόσο μάλλον ένα πάρτι που απευθύνεται στη νεολαία να μου έχεις το ποτό σε πλαστικό ποτηράκι νερού 5 ευρά και το τενεκεδάκι μπίρα 3-4 ευρά! Μου γαμάς τη ψυχολογία μονομιάς κύριε διοργανωτή! Με κάνεις να πιστεύω πως δε σε νοιάζει τόσο να περάσει καλά η νεολαία αλλά να φύγει απο εκεί ταπί!
Βάλε το ποτάκι 3 ευρό τη μπιρίτσα 1.5 ευρό και 0,5 το σφηνάκι! Φοβάσαι μη μπείς μέσα? Δε νομίζω. Αφού έχεις είσοδο έξω απ'την πορτούλα (άκουσον άκουσον) και τσιμπάς το πενταευράκι (στη καλύτερη) και έτσι βγαίνουν τα βασικά έξοδα!
Θα μου πείς το θέμα είναι μόνο στα χρήματα? Όχι φυσικά αλλά είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο αυτό που δε μπορώ να το αφήσω ασχολίαστο!
Πέρα απο αυτό έχει χαθεί η ουσία γενικότερα. Οι περισσότεροι πηγαίνουν απλά για να πηγαίνουν. Σπάνια βλέπεις κάποιον να χορεύει όταν συμβαίνει αυτό ή θα είναι 3 μαντραχαλάδες πιωμένοι ή 2-3 τσούπρες απλησίαστες. Αλήθεια που είναι αυτά τα πάρτι που θαύμαζα μικρός στις Ελληνικές ταινίες με το Βουτσά που έβλεπες μόνο ζευγαράκια να χορεύουν υπό τους ήχους της Ροκ εν Ρόλ? Παλιές καλές εποχές μάλλον.

Τώρα φυσικά δε σου είπα να γίνει και το άλλο άκρο. Να γίνουμε Ίμπιζα! Δε γίνεται αυτό. Θέλουμε και τη ζεΐμπεκιά μας να τη ρίξουμε και τη μανούρα μας να τη κάνουμε. Είναι στο DNA μας αυτό. Δεν αλλάζει. Όμως μπορούμε να τα κάνουμε όλα λίγο πιο ιδανικά! Λίγο πιο οργανωμένα! Λίγο πιο ανοιχτά σε όλους. Δε χρειάζεται να ψάξουμε του ιδανικούς διοργανωτές. Δε γίνεται αυτό. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να φτιάξουμε τη κατάσταση, όσο παίρνει βελτίωσης δηλαδή.

Η ουσία είναι μία και θα μείνω εκεί. Πρέπει να περνάμε καλά. Να περνάμε καλά και όχι εις βάρος των άλλων. Επειδή και το ποτό να το βάλεις 10 ευρά θα έρθει κόσμος και DJ να βάλεις το Μητσάρα το Σουγιά και παίζει μόνο Γονίδη και Καρρά πάλι θα έρθει κόσμος. Θα έρθω ίσως και γώ. Αλλά ας υπάρχουν όρια σε μερικά πράγματα! Όχι στα ποτά με χαρτονόμισμα και όχι στα Ελληνικά μπουζοκοκλαψομούνικα μιξαρισμένα με μπίτ της κακιάς ώρας απο ανίδεους που θέλουν και πιστεύουν ότι έχουν τη παραμικρή σχέση με τη μουσική.

Αυτά τα λίγα! Καλό βράδυ... Τα λέμε στο..............Party...!!!

Μουσική και χώρος.

Επιστρέφοντας απο τις καλοκαιρινές διακοπές αναρωτήθηκα, τελικά μήπως δεν είναι ο κόσμος που επηρεάζει τη μουσική αλλά ο χώρος? Γιατί η παραλιακές περιοχές δεν έχουν μπουζούκια? Γιατί ο κόσμος στα παραλιακά μαγαζιά χορεύει ενώ στο κλάμπ της πόλης όλοι κρατάνε ένα ποτό και κοιτάνε? και πολλά άλλα.

Περίεργος συνειρμός αλήθεια. Σίγουρα αυτό που θα πείς πρώτο είναι "είσαι προκατειλημμένος με το Ελληνικό σύγχρονο (εάν υπάρχει τέτοιος όρος) λαΐκό! Σίγουρα είμαι ναι. Αλλα είμαι και αντικειμενικός!
Αυτό όμως που με ενδιαφέρει είναι κατα πόσο σχετίζεται ο χώρος με τη μουσική μας διάθεση!

Ξεκινώ!
Καθώς καθόμουν καθηλωμένος στη ξαπλώστρα ο παγωμένος καφές και η μουσική ήταν τα μόνο πράγματα που με ενδιέφεραν εκείνη τη στιγμή. Η μουσική φυσικά έπρεπε να ταιριάζει με το όλο μπάκγράουντ γιατί δε μπορεί να είσαι στη ξαπλώστρα σχεδόν μέσα στη θάλασσα και να ακούς λόγου χάρη το φίλτατο Καρρά γιατί δυό βήματα είναι αυτή η έρμη θάλασσα απο σένα τσούπ στην έδωσε πηδάς και πνίγεσαι χωρίς δεύτερες σκέψεις! Φυσικά θα υπάρχουν και οι φίλοι και φίλες που θα διαφωνήσουν με αυτό αλλά όσο υπάρχει θάλασσα θα ξέρουμε πως κάπου μπορούμε να τους πνίξουμε αυτούς τους αμετανόητους τύπους που θέλουν να ακούνε λαΐκά και στη παραλία.

Η παραλία θέλει chill out κατάσταση! Πώς να το κάνουμε! Ακόμη και γώ που είμαι αμετανόητος ροκάς δε μπορώ να ακούσω Deep Purple στη παραλία θέλω τη Chill out μουσική να με βουλιάζει κάθε λεπτό και ένα πόντο μέσα στην άμμο έως ότου να βρώ νερό.

Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα πως ο χώρος που σε φιλοξενεί ουσιαστικά σου ορίζει και τη μουσική που θα ακούσεις!

Σε μία χειμωνιάτικη κρύα νύχτα του χειμώνα θα ακούσεις το κάτι πιο καταθλιπτικό πιο μοναχικό αλλά το είδος της μουσικής που θα ακούσεις δε το ορίζει η χειμωνιάτικη κρύα νύχτα! Το ορίζει εάν είσαι στο κέντρο της Αθήνας ή εάν είσαι σε σαλέ στην Ελβετία!
Εάν είσαι στο κέντρο της Αθήνας θα πάς μπουζούκια να πονέσεις με το φίλτατο Καρρά ενώ εάν είσαι στο σαλέ εκεί ψηλά στη Ελβετία μάλλον θα ακούσεις κάτι σε...... όχι και τόσο Καρρά (το όνομα του τραγουδιστή αυτού το αναφέρω πολάκις μόνο και μόνο επειδή είναι λαΐκός τραγουδιστής γνωστός σε όλους).

Γιαυτό λοιπόν βλέπεις χώρες όπως Τζαμάικα, Χαβάη, Βραζιλία και γενικά χώρες που ο ήλιος και η θάλασσα είναι μέσα στη κουλτούρα τους να έχουν τις πιο χορευτικές και ξεσηκωτικές μουσικές. Είναι όλα θέμα χώρου. Ο χώρος καθορίζει τη διάθεση και η διάθεση τη μουσική έμπνευση.
Δέ μπορεί ο στρατιώτης στο Ιράκ να γράψει ρέγκε όπως και δε μπορεί ο Τζαμαικανός στη παραλία να γράψει καψουροτράγουδο (με την ευρύτερη έννοια του όρου). Είναι φύση αδύνατο!


Ο χώρος επηρεάζει καί τη συμπεριφορά μας η μόνο τα ακούσματα?
Μα και φυσικά! Έχεις δεί ποτέ πώς είναι οι άνθρωποι που ζούν σε παραλιακές περιοχές? Βάλε τους δίπλα με αυτούς που ζούν σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά! Καμία σχέση. Είναι άτομα απονήρευτα ξένιαστα φιλόξενα! Σε αντίθεση ένας κάτοικος μίας λιγότερο ηλιόλουστης περιοχής (κοινός που δε τον βλέπει ήλιος) είναι πιο απόμακρος πιό περίεργος πιο οπισθοδρομικός!
Γιατί όμως?
Σκέψου να ξυπνάς το πρωί και το πρώτο πράγμα που βλέπεις μπροστά σου είναι η θάλασσα! Η θάλασσα έχει τόση πολύ ενέργεια που μόνο και μόνο αυτό μπορεί να σε κάνει άλλο άνθρωπο!
Σκέψου τώρα να ξυπνάς και να βλέπεις πέτρες και πουρνάρια! Μεγάλη διαφορά έτσι?
Εκτός αυτού ένας όμορφος παραλιακός και όχι μόνο χώρος είναι αμέσως τουριστικός προορισμός!
Όπου τουρίστες βάλε πολιτισμός ,διαπροσωπικές σχέσεις ,μόρφωση και πολλά άλλα υλικά και μη!
Ξεφύγαμε εντελώς όμως!

Και το βουνό έχει τα καλά του και η θάλασσα και όλα! Απλά πολλές φορές ο χώρος έχει να κάνει πολύ με το τι νιώθουμε αλλα και με το πώς εκφραζόμαστε!
Κατα συνέπεια και η μουσική!







Σε καμία περίπτωση αυτά που λέω δεν είναι κανόνας! Απλά και μόνο προσωπικές σκέψεις!
Καλές διακοπές = καλές μουσικές λοιπόν!
Και αυτό είναι που κρατάω για το τέλος...

Welcome aboard! Mastodon the beggining.

Έγινε η αρχή. Το πρώτο πόστ είναι γεγονός και νιώθω μία περίεργη ικανοποίηση χωρίς κάποιο νόημα η λογική απλά ένα χαμόγελο έχει καρφωθεί στο πρόσωπο μου και δε λέει να ξεκολλήσει!

Χωρίς πολλά πολλά θα μπω ευθύς στο θέμα του πρώτου πόστ.

Mastodon φίλοι μου. Πολλοί δε τους ξέρετε ίσως. Άλλοι τους έχετε ακούσει. Πολλοί τους έχουμε λατρέψει! Οι Mastodon λοιπόν πάνω κάτω είναι ο λόγος που έφτιαξα το μπλόγκ αυτό. Μπορεί να ακούγετε κάπως παράλογο αλλα είναι η αλήθεια. Θα το πάρω απ'την αρχή όμως (ίσως και όχι εντελώς απ'την αρχή γιατί θα πάμε πολύ πίσω).

Ήταν 30,6,2009! Στα πρώτα στάδια μου εθισμού στη μέταλ τότε κατηφόριζα στο Terra Vibe να δω απο κοντά την αγαπημένη σε όλους ,τους νεανίες και νεοφερμένους στη μέταλ σκηνή, μπάντα,Slipknot. Εκεί μπήκα δειλά δειλά στο μονοπάτια της μέταλ για πρώτη φορά. Φυσικά φρόντιζα να ξεχωρίζω μέσα στο πλήθος των μαυροντυμένων και φέρων μεταλλικά αντικείμενα επάνω τους γιατί ήμουν κάπως έτσι (βλέπε παραπάνω εικόνα). Ένας όχι και τόσο follow the dressing code τύπος που ήταν σα τη μύγα μές το (μάλλον σοκολατούχο εάν κρίνεις απο τη μαυρίλα) γάλα!
Τέλος πάντων. Δε μας απασχολεί αυτό τώρα. Καθώς λοιπόν άφηναν τη μικρή σκηνή οι Saxon και όλοι όδευαν προς τη Terra Stage, αναρωτήθηκα Who the hell are Mastodon ??? Κούνια που σε κούναγε μικρέ Νικόλα. Φυσικά δε χρειαζόταν και πολύ να καταλάβω πως κάτι τρέχει εκεί πέρα γιατί είδα τους μπροστά μπροστά μεταλοκέφαλους να χτυπιούνται και να ουρλιάζουν σα να είχες βάλει 10 χιλιάδες βάτ ρεύμα στο κάγκελο μπροστά. Χμού είπα μέσα μου αλλα δέν έδωσα σημασία. Μόλις ξεκίνησαν λοιπόν τα αυτιά μου λάβαιναν μία ευχάριστη μουσική που αμέσως έγινε αντικείμενο κουβέντας στη παρέα. "Ωραία αυτοί ρε παιδιά". Πού να ξέραμε...
Με λίγα λόγια (όχι και τόσο λίγα να λέμε την αλήθεια) αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τους Mastodon. Ευτυχώς όχι και η τελευταία.
Έσπευσα να μάθω για τους κυρίους αυτούς αμέσως. Ήταν η χρονιά που έβγαλαν το δίσκο που μου έκαψε πολλά εγκεφαλικά κύτταρα στη συνέχεια και σίγουρα ευθύνεται και για το βουητό στο αριστερό μου αυτί. Crack the Skye 

Add caption

Eδώ έρχεται το δύσκολο κομμάτι λοιπόν. Τι να πρωτοπείς για το δίσκο αυτό? Θα πω για αρχή οτι είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει το τελευταίο εξάμηνο. Με μεγάλη σιγουριά επίσης θα πώ πως είναι απο τις καλύτερες μουσικές εμπειρίες που είχα στη μεχρι τώρα μουσική μου ζωή.
Άς το πάρουμε λοιπόν απο την αρχή. Βλέπεις το εξώφυλλο. Ε λοιπόν φίλε μου αυτό είναι τέχνη. Οι τύποι έχουν ψάξει μέχρι και τη τελευταία λεπτομέρεια! Όταν το είδα είπα "κάτι τέτοιο θα το έκανα εύκολα τατού πάνω μου". Μιλάμε πραγματικά για ένα κομμάτι τέχνης. Λεπτομέρειες για το τύπο που το σχεδιασε όπως και όλα τα προηγούμενα των Mastodon που είναι εξίσου καλά (ίσως το Leviathan να είναι λίγο καλύτερο) μπορείτε να βρείτε στο wiki για να μη γεμίσω το άρθρο τώρα. Crack the Skye ο τίτλος. Αφιερωμένος στη αυτόχειρα αδελφή του Brann Dailor (πάλι δε θα μακρηγορίσω μπορείτε να βρείτε όλες τις λεπτομέρειες στο wiki). Nice nice είπα και ξεκίνησα την ακρόαση.



Εκεί λοιπόν έρχεται η στιγμή της αλήθειας.
Oblivion. Το πρώτο κομμάτι που με έκανε να λατρέψω τους Mastodon. H στοίχοι είναι όσο μυστήρια είναι και η μουσική! Οι κιθάρες απίστευτες όπως σε όλα τα κομμάτια των Mastodon αλλά αυτό είναι άλλο θέμα! Λατρεύω τα σημεία που τραγουδάει ο Brent και φυσικά το φανταστικό σόλο που παίζει.Αποθέωση.
Divinations. Ο αρπισμός στην αρχή είναι φανταστικός αλλά αυτό που σε χτυπάει στη κοιλιά είναι το σαρωτικό ρίφ που έρχεται με πολλά χιλιόμετρα να σου ξεκολλήσει το κεφάλι απ'το σβέρκο και μή χειρότερα!
Quintessence. Αυτή η μελωδία ακολουθούμενη απο τη βρωμιά της κιθάρας είναι τουλάχιστον μαγική! Και εκεί που ηρεμείς νά σου τα sreams για να θυμηθείς ότι ακούς μέταλ.
The Czar. Μπορώ να γράφω ώρες για το κομμάτι αυτό. Ξεκινάει τόσο όμορφα, τόσο μελωδικά με τόσο όμορφες κιθάρες και όταν τα lyrics έρχονται το κορμί σου ανατριχιάζει. Don't stay Run away ,το σιγοτραγουδάω ώρες ολόκληρες και αυτή η μελωδία δε θέλει να φύγει απο το κεφάλι μου. Με έχει στοιχειώσει κανονικά.Να ταν μόνο αυτό όμως? Εκεί που έχεις χαθεί στο άρρωστο μυαλό των Mastodon έρχεται στο 4ο λεπτό το ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ρίφ που έχω ακούσει μέχρι τώρα. Με έχω πιάσει να χοροπηδάω σα τρελαμένος και εκεί που νόμισες ότι έχεις ακούσεις τα πάντα νάσου τα καταιγιστικά ριφ στα καπάκια.Τι σκατά δε τελιώνει ποτέ αυτό το κομμάτι? Όχι φυσικά. 10 λεπτά μουσικής ιδιοφυίας σε κρατάνε εκεί και το repeat να έχει πάρει φωτιά. Ένα απο τα καλύτερα σόλο στο 8 λεπτό σου σπάει τα κόκκολα ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΠΡΙΝ μπορώ να μιλάω για ώρες για αυτό το κομμάτι!
Ghost Of Karelia. H ένταση ανεβαίνει και ο ρυθμός σε αυτό το κομμάτι σε ωθεί σε ένα headbaging ασταμάτητο! Τα λόγια τα εξάντλησα παραπάνω δε μου έμειναν άλλα. Πάμ παρακάτ.
Crack the Skye. To ομώνυμο κομμάτι με το δίσκο είναι τόσο μαγικό όσο ακούγεται. Ναι ακριβώς. Τα κουπλέ έχουν τρομερά vocals και τα ρεφρέν επίσης! Εδώ ο φίλος Brann έχει βάλει τη ψυχή του και λογικό είναι.
The last baron. Oι Mastodon κλείνουν αυτό το μουσικό φαινόμενο που λέγεται crack the skye με το δεκατρία λεπτά παρακαλώ κομμάτι τους the last baron. Το αγαπώ όσο και το The Czar οπότε μπορώ να μιλάω και δώ για ώρες.δε θα το κάνω όμως πολύ απλά γιατί θα σας αφήσω να το απολαύσετε και να κρίνετε μόνοι σας .http://www.youtube.com/watch?v=4pvfQtUhtNE. Λίγο προσοχή στο 3:30 γιατί μπορεί να πάθετε ζημιά.




Αυτά τα λίγα λοιπόν.
Δε ξέρετε πόσο ήθελα να πώ αυτά που νιώθω για αυτή τη μπάντα και πιο πολύ για το δίσκο αυτό.
Για μένα αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το άρθρο είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει.
Κιθαριστικά είναι αιώνες μπροστά απο τις λοιπές Thrash Metal και τα λοιπά μπάντες. Εγώ προσωπικά δέ θα τους έβαζα σε κάποιο είδος μέταλ γιατί πιστεύω είναι μοναδικοί και η μουσική τους είναι ξεχωριστό κεφάλαιο για τη μέταλ.
Θα πώ με σιγουριά πως ο Brann είναι ο καλύτερος ντράμερ που έχω ακούσει και με τρελαίνει που τραγουδάνε και οι τέσσερις. Αυτό θα πεί να το έχεις παντού!

Με λίγο λόγια εάν είσαι φάν της μέταλ αλλα και της πιό μελωδικομεταλοροκαμπιλομουσικοχορευτικής σκηνής πρέπει να το ακούσεις τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σου. Έτσι για την εμπειρία!
Εάν δεν είσαι φάν της μέταλ δε πειράζει. Άκουσε το και μπορεί να γίνεις απλά φάν των Mastodon

Καλώς ήλθατε!!!

Αγαπητοί φίλοι 

Αποφάσισα να φτιάξω ένα χώρο στον οποίο θα μπορώ να μοιραστώ μαζί σας την αγάπη μου για τη μουσική.
Το MusicJunkie είναι ένας τόπος ο οποίος στεγάζει όλες τις μουσικές μας ανησυχίες!
Εδώ θα μιλάμε για την αγαπημένη μας μουσική ,θα παρουσιάζουμε ,θα κρίνουμε και γενικότερα θα ασχολούμαστε με αυτό που αγαπάμε περισσότερο. Τη μουσική!

Καλή αρχή λοιπόν και καλές μουσικές :)


                                                                                                     KorakidisN.